ഒരു എഞ്ചിനീയറടെ ഡയറി കുറിപ്പുകള്‍

കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റിനു അത്ര കണ്ടു റെസ്പോണ്സ ഒന്നും കണ്ടില്ല. കൊറേ കാലനഗൾക്കു മുൻപ് ഞാൻ ഡയറി എഴുതാൻ തുടങ്ങിയ കാലത്ത് ഒരു പോസ്റ്റ് ഇടുമ്പോൾ തന്നെ അടുത്ത പോസ്റ്റ് ഇവിടെ എന്നുചോദിച്ചും കൊണ്ടു ഒരുപാട് പേര് മെസേജ് ചെയ്യുവായിരുന്നു.. ആ അതൊക്കെ ഒരു കാലം. അത്രേം വായനക്കാരുണ്ടായിരുന്നു അന്ന്. ആ വായനക്കാരെ ഒക്കെ ഞാൻ തന്നെയാണ് വെറുപ്പിച്ചത്. അല്ലെ.. ? നിങ്ങൾ പറ, ടിവിയിൽ ഒരു നല്ല സിനിമ കണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ കറന്റ് പോയാൽ എങ്ങിനെ ഇരിക്കും, അതു പോലെത്തെ അവസ്ഥയായിരിക്കും

മുന്നേ ഉള്ള പോസ്റ്റുകളിൽ കമന്റ് ഇട്ട എല്ലാ വയനാകാർക്കും നന്ദി.. വയനക്കാരുണ്ടാവുമ്പഴേ എഴുത്തുന്നവർക്കും ഒരു ആവേശമുള്ളൂ... ഇനി ഗ്യാപ്പ് ഇടാണ്ടെ എഴുതാൻ തന്നെ തീരുമാനം... നല്ല വായനക്കാർക്കുള്ളത് എനിക്കും ഒരു ആവേശം തന്നെയാ... നന്ദിയോടെ തുടങ്ങട്ടെ...     അന്ന് ഏറെ വയികിയാണ് ഞാൻ കിടന്നുറങ്ങിയത്.. അറിയാണ്ടെ ഉറങ്ങി പോയതായിരുന്നു... രാവിലെ നേരെത്തെ എഴുന്നേൽക്കണം എന്നൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു മനസ്സില്, പക്ഷെ കോയമ്പതത്തൂരിലെ വിയർപ്പ് വറ്റുന്ന ചൂടിൽ പതച്ച ഷീറ്റിനടിയിൽ.. ഞാൻ നല്ല ക്ഷീണതത്തോടെ ഉറങ്ങായിരുന്നു... എപ്പഴങ്ങാണ്ടോ സെറ്റ് ചെയ്തു വെച്ച അലാറം

മനസ്സിലെ ഏക ദൈവത്തെ കരുതി കൊണ്ട് വലത് കാലു വെച്ചു എന്റെ ഒറ്റ മുറിയിലോട്ട് പ്രവേശിച്ചു. അധികം ആർഭാടങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത ഒരു ഷീറ്റ് മേഞ്ഞ ഒരു മുറി .. ഒരു ചെറിയ ജനാല മാത്രമേ ഉള്ളു- വെളിച്ചം വരാനുള്ള ഏക മാർഗം. വാതിൽ പോലും ഒരു വീടിനോടു ചേർന്നുള്ള ഒരു ഇടുക്കിലേക്കാണ് തുറക്കുന്നത് അതു കൊണ്ടു തന്നെ അതിലൂടെ റൂമിലേക്ക് വരുന്ന വെളിച്ചത്തിന്റെ അളവ് വളരെ കുറവാണ്. ലൈറ്റ്‌ ഇട്ടില്ലേൽ ശരിക്കും ഇരുട്ട് നിറയുന്ന മുറിയാണ്. അഞ്ഞൂറ് രുപയാണ് ഒരു മാസത്തെ

വഴികളെ തേടി ചെന്നത് അതെ സ്ഥലത്ത് തന്നെ , കോയമ്പത്തൂര്‍. കോളേജില്‍ നിന്ന് എന്നെങ്ങാണ്ടോ അറ്റന്‍റെ ചെയ്ത ഇന്റെര്‍വ്യൂ ന്‍റെ ഒരു കാള്‍ ലെറ്റര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.. പിന്നെ കൂടെ പഠിച്ച ഒരുത്തന്‍റെ വാടക വീട്ടിലെ ഒരു ഒറ്റ മുറിയും..  കയില്‍ എടുത്തിരുന്നത് രണ്ടു ജോഡി കോളേജ് യൂണിഫോം..  വീട്ടു കാരെ ബുധിമുട്ടിക്കണ്ടാ എന്ന് വിജരിചിട്ടാ ഇന്റെര്‍വ്യൂനോക്കെ പൂവാന്‍ ഫോര്‍മല്‍ ഡ്രസ്സ്‌ ഒന്നും വാങ്ങാതിരുന്നത്.. കോളേജ് യൂണിഫോം എങ്ങോട്ട് വേണേലും ഇടാന്‍ പാകത്തിനുള്ള ഒരു ഒത്ത ഫോര്‍മല്‍ ഡ്രസ്സ്‌ തന്നെ ആയിരുന്നു..  എല്ലാരും