എന്തും കേട്ടിപോക്കാന്‍ വലിയ പ്രയാസമാണ് എന്നാല്‍ എന്തെങ്കിലും തട്ടി തകര്‍ക്കാന്‍ വളരെ എളുപ്പവും, ഈ വര്‍ഷത്തിനിടക്ക് കോളേജില്‍ നല്ല പിള്ള ചമഞ്ഞു കെട്ടി പൊക്കിയ വിശ്വാസവും നല്ല കുട്ടി എന്നുള്ള പേരും
ഒരൊറ്റ ദിവസവത്ത്തിലെ ഏതാനും നാല്പതു ഞൊടിയില്‍ തക്ര്‍ന്ന്‍ തരിപ്പണമായി.. അല്ലങ്കിലേ കുട്ടികള്‍ക്ക് ആര്‍ക്കും ഞമ്മളെ പട്ടൂല്ല, പ്രോജക്ടില്‍ ആട്ട് കിട്ടിയ പുറത്തായ എനിക്ക് കളിയാക്കലുകള്‍ വാരി കോരി തരാന്‍ ഒരു പാട് പേര് ഉണ്ടായിരുന്നു
വാസ്തവത്തില്‍ ഞാന്‍ അകെ തല്ര്‍ന്ന്‍ പോയിരുന്നു. കാരണം ഇനി കാലങ്ങളില്ല. കളി ചിരിയുടെയും വര്‍ണ്ണ പകിട്ടുള്ള കലാലയ ജീവിതം... അവസാനിക്കാന്‍ ഇനി നാളുകള്‍ മാത്രം , കോളെജിന്നു വിട്ടു പുറത്ത് ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ കയ്യിലൊരു ജോലി
ഇല്ലങ്കില്‍, എന്‍റെ മാതാ പിതാക്കളോട് ചെയ്യുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പാപമായി മാറിയിരിക്കും. കാരണം.. പഠനാവശ്യത്തിനു വേണ്ടി വിറ്റത് അച്ഛന്‍റെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു നെല്കിയ അമ്മയുടെ കുറച്ചു മഞ്ഞ ലോഹങ്ങളാണ്.. അതിന്‍റെ കൂടെ, വിവാഹ സമയത്ത് അച്ഛന്‍
അമ്മക്ക് അണിഞ്ഞ അച്ഛന്‍റെ പെരഴുതിയ ആ മോതിരവും...
അത് കൊണ്ട് തന്നെ... ഇവിടം വിട്ടു ഇറങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പ് ഒരു ജോലി വേണ്ടത് അത്യാവശ്യം...
എനിക്ക് വേണ്ടി ആയിരിക്കണം... ഗള്‍ഫില്‍ നിന്ന് വന്നിട്ടും അച്ചന്‍ ഇപ്പഴും പണിക്ക് പോവുന്നത്.. ഇത് ഒരു തോന്നല്‍ അല്ല ശരിക്കും അതാണ്‌ സത്യം.. പുറമേ നിന്ന് നോക്കുമ്പോള്‍ നാട്ടകാര്‍ക്ക് കാണാന്‍ തെറ്റില്ലാത്ത ഒരു വീട് മാത്രമേ ഇനി അച്ചനോള്ളൂ ..
എനിക്ക് താഴെ രണ്ടണ്ണം കൂടെ പഠിക്കാനുണ്ട്... ചെറിയ രീതിയില്‍ അച്ഛനെ സഹായിക്കാന്‍ ജെഷ്ട്ടന്‍ ഉണ്ടങ്കിലും.. അവനെ കൊണ്ട് കഴുയന്നതിനും പരിമിതികള്‍ ഉണ്ട്..
ശരിക്കും എനിക്കറിയാം , വീട്ടിലെ എല്ലാ പ്രയാസങ്ങളും.. കാരണം ഞാന്‍ എന്ന് നാട്ടില്‍ പോയാലും എന്‍റെ മുത്തശ്ശി ഇത് തന്നെ ആവര്‍ത്തിച്ചു പറഞ്ഞു തരും.. ഇത് വായിക്കുന്ന എന്ജിനീയറിംഗ് പഠിക്കണ കുട്ടികള്‍ ഉണ്ടങ്കില്‍
സ്വന്തം മാതാ പിതാക്കൊളോട് ഒന്ന് ചോദിച്ചു നോക്ക് അവരുടെ നിന്നിലുള്ള പ്രതീക്ഷകളെ പറ്റി, അല്ലെങ്കില്‍ ഓരോ സ്മിസ്റര്‍നും അവരെങ്ങിനാ ഫീസ്‌ കെട്ടുന്നതിനെ പറ്റി.
എന്‍റെ മാതാപിതാക്കളുടെ ക്ഷ്ടപാട് എനിക്ക് പറഞ്ഞു തരാന്‍ എന്‍റെ മുത്തശ്ശി ഉണ്ടായിരുന്നു.. നിങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കളുടെ കഷ്ടപ്പാട് അറിയ്ച്ചു തെരാന്‍ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നോ ?
മുഴുവന്‍ ചിന്തയും... ജോലിയോടായിരുന്നു.... വേറെ ഒരു ചിന്തയും മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... ആ ഒന്‍പതു പേര് പോലും മനസ്സിലോട്ട് വരുന്നത് എപ്പഴന്കിലും മാത്രം..
പ്രോജക്റ്റ് ഒക്കെ ബഹു കേമമായി തെന്നെ ഒണ്ടാക്കണം എന്നൊക്കെ മനസ്സില്‍ ആദ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും... ചിന്തയില്‍ ജോലിയെ പറ്റിയുള്ള വേവലാതികള്‍ ഉള്ളത് കൊണ്ട്... എന്തൊക്കയോ ചെയ്തു കൂട്ടേണ്ടി വന്നു..
ഇനി പ്രോജക്ടില്‍ ഫില്‍ ആക്കുമോ എന്നൊരു ഭയം നിലനില്‍ക്ക്കെ ഞാന്‍ എന്‍റെ പ്രോജക്റ്റ് കോര്‍ഡിനെറ്ററെ പൊയി കണ്ടിരുന്നു.... എന്തായാലും പ്രോജക്റ്റ് പ്രസന്‍റെ ചെയ്തതു കൊണ്ട് ഫൈല്‍ ആവില്ലാന്നു ഉറപ്പ് പറഞ്ഞു
. അതിന്‍റെ കൂട്ടത്തില്‍ എന്നില്‍ കുറെ പ്രതീക്ഷകള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നുന്നു ആ കോര്‍ഡിനെറ്റര്‍ കൂട്ടി ചേര്‍ത്തു.
ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ... കോളേജു തുടക്കം മുതല്‍ ഒടുക്കം വരെ തേനെ മാനേ.. പൊന്മാനെ എന്ന് പറഞ്ഞു നമ്മുടെ കൂടെ നിന്ന സുഹ്രത്തുക്കള്‍.. അവസാന സെമിസ്റര്‍ പ്രോജക്റ്റ് വര്‍ക്കില്‍ സ്വാര്‍ത്ഥ കാണിക്കാറുണ്ട്..
ഇതൊരു യൂണിവേര്‍സല്‍ ട്രൂത്ത്‌ ആണ്.. ഞാന്‍ എന്‍റെ ഫ്രണ്‍സിനെ കുറ്റം പറയുകയല്ലാട്ടോ .... എല്ലാരും ആ സമായത്ത് സ്വാര്‍തത കാട്ടി പോവും അത് അങ്ങിനെ ആണ്..
എന്ന് മെസ്സേജ് അയക്കുന്ന അല്ലങ്കില്‍ വിളിക്കുന്ന കൂട്ട്കാര്‍ ചിലപ്പോ വിളിചില്ലന്നു വരും... പിന്നെ ചിരിക്കുന്ന കൂട്ടുകാരന്‍ ചിലപ്പോള്‍ ചിരിച്ചില്ലന്നു വരും.. അതൊക്കെ അങ്ങിനെ ആണ് ..
ജീവിതത്തില്‍ എന്തങ്കിലും പ്രശങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവുന്നങ്കില്‍ അത് അവനവന്‍ തന്നെ അനുഭവിച്ചെ പറ്റു , അവിടെ കുടുംബക്കാരോ , നാട്ടുകാരോ, കൂട്ടുകാരോ ഉണ്ടാവില്ല... അതാണ്‌ അതിന്‍റെ ഒരു രീതി...
ഇതൊക്കെ ഞാന്‍ എന്തിനാ ഇപ്പൊ പറയുന്നെ എന്ന് നിങ്ങള്‍ വിജാരിക്കുന്നുണ്ടാവും.. കാരണം ഇല്ലാതെ ഈ എന്‍ജിനീയര്‍ ഒന്നും തെന്നെ ചയ്യറില്ല... ഈ തുറന്ന പറച്ചിലിന് വരെ ഒരു കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ട്..
പ്രോജക്ടില്‍ വല്യ ഒന്നും റിസല്‍ട്ട് കാണിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന് ഒരു സാഡ്നസ്സ്, മറുഭാകത്ത് ജോലി കിട്ടിയില്ലല്ലോ.. എന്ന വേറെ സാഡ്നസ്സ്. ഇതൊക്കെ ഉണ്ടങ്കിലും എന്നെ സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യാന്‍... കൂടെ നടന്ന ആ ഒന്‍പതു പേരില്ലല്ലോ എന്ന വേറെ ഒരു വിഷമവും..
അവസാനം പറഞ്ഞ പ്രയാസമായിരുന്നു താങ്ങാന്‍ കഴിയാത്തത്...
തോല്‍വികള്‍ ആര്‍ക്കും ഉണ്ടാവാം... പക്ഷെ തോല്‍വികള്‍ മറി കിടക്കാന്‍ എലാവര്‍ക്കും ഒരു കൂട്ട് വേണം... ഒരു കൂട്ട് തരുന്ന നല്ല വാക്കുകള്‍ വേണം...
അതായിരിക്കണം ഒരു ഫ്രണ്ട്സ് എന്ന് പറയുന്നത്...
അല്ലാത്തവരെ അങ്ങിനെ വിളിക്കാണോ... എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയ ദിവസങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു... അന്ന് കടന്നു പോയത്...
ഇക്കാര്യം.. തുറന്നടിച്ചു പറയാന്‍ കഴിയാത്തതു കൊണ്ടാണ്.. ഇത്രേം കാലം ഞാന്‍ ഇത്തിരി സമയം എടുത്തത്..
എപ്പഴും കൂടെ ഉണ്ടാവണം എന്ന് ആഗ്രഹിച്ച എന്‍റെ സുഹ്രത്തുക്കള്‍ക്ക്... അന്ന് മാത്രം.. എന്തോ ഒരു പാളിച്ച പറ്റി... അവര്‍ക്ക് എന്നോടൊപ്പം അലപം സംസാരിക്കാനോ.. സമയം ചിലവഴിക്കാനോ.. സമയം ഉണ്ടായിരുനില്ല.
അന്ന് ഹോസ്റലിലോട്ട് തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആകെ തളര്‍ന്ന്‍ പോയിരുന്നു...
മനസ്സില്‍ എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും... ഒതുക്കി പിടിച്ച്.... ഹോസ്റലിലെ ഒരോ പടികളും ചവിട്ടി കയറി...
എന്‍റെ കണ്ണില്‍ പൊടിഞ്ഞ കണ്ണ്‍നീര്‍ എന്‍റെ മുഖത്ത് ഒലിച്ചിറങ്ങി...
ഒന്ന് .. രണ്ടു ... മൂന്ന്‍ ... നാല് നിലകള്‍ പിന്നിട്ടു.. ഏഴാം നിലയിലാണ് ടെറസ്സ്... ഏഴാം നിലയുടെ അവസാന്‍ പടി കയറി നേരെ ചെന്നത്... ടെറസിലെ ചാരു മതിലില്‍ കയറി... താഴെട്ടുനോക്കി...
ചിന്തയില്‍ ഒന്നേ ഒന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നോള്ളൂ .... ഞാന്‍ എന്തിന് ഇനി ജീവിക്കണം... ?
ഒരു ജീവനില്ലത്ത തൂവ്വല്‍ പോലെ... താഴോട്ട് പതിച്ചാലോ ......................
ഒരൊറ്റ ദിവസവത്ത്തിലെ ഏതാനും നാല്പതു ഞൊടിയില്‍ തക്ര്‍ന്ന്‍ തരിപ്പണമായി.. അല്ലങ്കിലേ കുട്ടികള്‍ക്ക് ആര്‍ക്കും ഞമ്മളെ പട്ടൂല്ല, പ്രോജക്ടില്‍ ആട്ട് കിട്ടിയ പുറത്തായ എനിക്ക് കളിയാക്കലുകള്‍ വാരി കോരി തരാന്‍ ഒരു പാട് പേര് ഉണ്ടായിരുന്നു
വാസ്തവത്തില്‍ ഞാന്‍ അകെ തല്ര്‍ന്ന്‍ പോയിരുന്നു. കാരണം ഇനി കാലങ്ങളില്ല. കളി ചിരിയുടെയും വര്‍ണ്ണ പകിട്ടുള്ള കലാലയ ജീവിതം... അവസാനിക്കാന്‍ ഇനി നാളുകള്‍ മാത്രം , കോളെജിന്നു വിട്ടു പുറത്ത് ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ കയ്യിലൊരു ജോലി
ഇല്ലങ്കില്‍, എന്‍റെ മാതാ പിതാക്കളോട് ചെയ്യുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പാപമായി മാറിയിരിക്കും. കാരണം.. പഠനാവശ്യത്തിനു വേണ്ടി വിറ്റത് അച്ഛന്‍റെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു നെല്കിയ അമ്മയുടെ കുറച്ചു മഞ്ഞ ലോഹങ്ങളാണ്.. അതിന്‍റെ കൂടെ, വിവാഹ സമയത്ത് അച്ഛന്‍
അമ്മക്ക് അണിഞ്ഞ അച്ഛന്‍റെ പെരഴുതിയ ആ മോതിരവും...
അത് കൊണ്ട് തന്നെ... ഇവിടം വിട്ടു ഇറങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പ് ഒരു ജോലി വേണ്ടത് അത്യാവശ്യം...
എനിക്ക് വേണ്ടി ആയിരിക്കണം... ഗള്‍ഫില്‍ നിന്ന് വന്നിട്ടും അച്ചന്‍ ഇപ്പഴും പണിക്ക് പോവുന്നത്.. ഇത് ഒരു തോന്നല്‍ അല്ല ശരിക്കും അതാണ്‌ സത്യം.. പുറമേ നിന്ന് നോക്കുമ്പോള്‍ നാട്ടകാര്‍ക്ക് കാണാന്‍ തെറ്റില്ലാത്ത ഒരു വീട് മാത്രമേ ഇനി അച്ചനോള്ളൂ ..
എനിക്ക് താഴെ രണ്ടണ്ണം കൂടെ പഠിക്കാനുണ്ട്... ചെറിയ രീതിയില്‍ അച്ഛനെ സഹായിക്കാന്‍ ജെഷ്ട്ടന്‍ ഉണ്ടങ്കിലും.. അവനെ കൊണ്ട് കഴുയന്നതിനും പരിമിതികള്‍ ഉണ്ട്..
ശരിക്കും എനിക്കറിയാം , വീട്ടിലെ എല്ലാ പ്രയാസങ്ങളും.. കാരണം ഞാന്‍ എന്ന് നാട്ടില്‍ പോയാലും എന്‍റെ മുത്തശ്ശി ഇത് തന്നെ ആവര്‍ത്തിച്ചു പറഞ്ഞു തരും.. ഇത് വായിക്കുന്ന എന്ജിനീയറിംഗ് പഠിക്കണ കുട്ടികള്‍ ഉണ്ടങ്കില്‍
സ്വന്തം മാതാ പിതാക്കൊളോട് ഒന്ന് ചോദിച്ചു നോക്ക് അവരുടെ നിന്നിലുള്ള പ്രതീക്ഷകളെ പറ്റി, അല്ലെങ്കില്‍ ഓരോ സ്മിസ്റര്‍നും അവരെങ്ങിനാ ഫീസ്‌ കെട്ടുന്നതിനെ പറ്റി.
എന്‍റെ മാതാപിതാക്കളുടെ ക്ഷ്ടപാട് എനിക്ക് പറഞ്ഞു തരാന്‍ എന്‍റെ മുത്തശ്ശി ഉണ്ടായിരുന്നു.. നിങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കളുടെ കഷ്ടപ്പാട് അറിയ്ച്ചു തെരാന്‍ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നോ ?
മുഴുവന്‍ ചിന്തയും... ജോലിയോടായിരുന്നു.... വേറെ ഒരു ചിന്തയും മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... ആ ഒന്‍പതു പേര് പോലും മനസ്സിലോട്ട് വരുന്നത് എപ്പഴന്കിലും മാത്രം..
പ്രോജക്റ്റ് ഒക്കെ ബഹു കേമമായി തെന്നെ ഒണ്ടാക്കണം എന്നൊക്കെ മനസ്സില്‍ ആദ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും... ചിന്തയില്‍ ജോലിയെ പറ്റിയുള്ള വേവലാതികള്‍ ഉള്ളത് കൊണ്ട്... എന്തൊക്കയോ ചെയ്തു കൂട്ടേണ്ടി വന്നു..
ഇനി പ്രോജക്ടില്‍ ഫില്‍ ആക്കുമോ എന്നൊരു ഭയം നിലനില്‍ക്ക്കെ ഞാന്‍ എന്‍റെ പ്രോജക്റ്റ് കോര്‍ഡിനെറ്ററെ പൊയി കണ്ടിരുന്നു.... എന്തായാലും പ്രോജക്റ്റ് പ്രസന്‍റെ ചെയ്തതു കൊണ്ട് ഫൈല്‍ ആവില്ലാന്നു ഉറപ്പ് പറഞ്ഞു
. അതിന്‍റെ കൂട്ടത്തില്‍ എന്നില്‍ കുറെ പ്രതീക്ഷകള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നുന്നു ആ കോര്‍ഡിനെറ്റര്‍ കൂട്ടി ചേര്‍ത്തു.
ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ... കോളേജു തുടക്കം മുതല്‍ ഒടുക്കം വരെ തേനെ മാനേ.. പൊന്മാനെ എന്ന് പറഞ്ഞു നമ്മുടെ കൂടെ നിന്ന സുഹ്രത്തുക്കള്‍.. അവസാന സെമിസ്റര്‍ പ്രോജക്റ്റ് വര്‍ക്കില്‍ സ്വാര്‍ത്ഥ കാണിക്കാറുണ്ട്..
ഇതൊരു യൂണിവേര്‍സല്‍ ട്രൂത്ത്‌ ആണ്.. ഞാന്‍ എന്‍റെ ഫ്രണ്‍സിനെ കുറ്റം പറയുകയല്ലാട്ടോ .... എല്ലാരും ആ സമായത്ത് സ്വാര്‍തത കാട്ടി പോവും അത് അങ്ങിനെ ആണ്..
എന്ന് മെസ്സേജ് അയക്കുന്ന അല്ലങ്കില്‍ വിളിക്കുന്ന കൂട്ട്കാര്‍ ചിലപ്പോ വിളിചില്ലന്നു വരും... പിന്നെ ചിരിക്കുന്ന കൂട്ടുകാരന്‍ ചിലപ്പോള്‍ ചിരിച്ചില്ലന്നു വരും.. അതൊക്കെ അങ്ങിനെ ആണ് ..
ജീവിതത്തില്‍ എന്തങ്കിലും പ്രശങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവുന്നങ്കില്‍ അത് അവനവന്‍ തന്നെ അനുഭവിച്ചെ പറ്റു , അവിടെ കുടുംബക്കാരോ , നാട്ടുകാരോ, കൂട്ടുകാരോ ഉണ്ടാവില്ല... അതാണ്‌ അതിന്‍റെ ഒരു രീതി...
ഇതൊക്കെ ഞാന്‍ എന്തിനാ ഇപ്പൊ പറയുന്നെ എന്ന് നിങ്ങള്‍ വിജാരിക്കുന്നുണ്ടാവും.. കാരണം ഇല്ലാതെ ഈ എന്‍ജിനീയര്‍ ഒന്നും തെന്നെ ചയ്യറില്ല... ഈ തുറന്ന പറച്ചിലിന് വരെ ഒരു കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ട്..
പ്രോജക്ടില്‍ വല്യ ഒന്നും റിസല്‍ട്ട് കാണിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന് ഒരു സാഡ്നസ്സ്, മറുഭാകത്ത് ജോലി കിട്ടിയില്ലല്ലോ.. എന്ന വേറെ സാഡ്നസ്സ്. ഇതൊക്കെ ഉണ്ടങ്കിലും എന്നെ സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യാന്‍... കൂടെ നടന്ന ആ ഒന്‍പതു പേരില്ലല്ലോ എന്ന വേറെ ഒരു വിഷമവും..
അവസാനം പറഞ്ഞ പ്രയാസമായിരുന്നു താങ്ങാന്‍ കഴിയാത്തത്...
തോല്‍വികള്‍ ആര്‍ക്കും ഉണ്ടാവാം... പക്ഷെ തോല്‍വികള്‍ മറി കിടക്കാന്‍ എലാവര്‍ക്കും ഒരു കൂട്ട് വേണം... ഒരു കൂട്ട് തരുന്ന നല്ല വാക്കുകള്‍ വേണം...
അതായിരിക്കണം ഒരു ഫ്രണ്ട്സ് എന്ന് പറയുന്നത്...
അല്ലാത്തവരെ അങ്ങിനെ വിളിക്കാണോ... എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയ ദിവസങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു... അന്ന് കടന്നു പോയത്...
ഇക്കാര്യം.. തുറന്നടിച്ചു പറയാന്‍ കഴിയാത്തതു കൊണ്ടാണ്.. ഇത്രേം കാലം ഞാന്‍ ഇത്തിരി സമയം എടുത്തത്..
എപ്പഴും കൂടെ ഉണ്ടാവണം എന്ന് ആഗ്രഹിച്ച എന്‍റെ സുഹ്രത്തുക്കള്‍ക്ക്... അന്ന് മാത്രം.. എന്തോ ഒരു പാളിച്ച പറ്റി... അവര്‍ക്ക് എന്നോടൊപ്പം അലപം സംസാരിക്കാനോ.. സമയം ചിലവഴിക്കാനോ.. സമയം ഉണ്ടായിരുനില്ല.
അന്ന് ഹോസ്റലിലോട്ട് തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആകെ തളര്‍ന്ന്‍ പോയിരുന്നു...
മനസ്സില്‍ എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും... ഒതുക്കി പിടിച്ച്.... ഹോസ്റലിലെ ഒരോ പടികളും ചവിട്ടി കയറി...
എന്‍റെ കണ്ണില്‍ പൊടിഞ്ഞ കണ്ണ്‍നീര്‍ എന്‍റെ മുഖത്ത് ഒലിച്ചിറങ്ങി...
ഒന്ന് .. രണ്ടു ... മൂന്ന്‍ ... നാല് നിലകള്‍ പിന്നിട്ടു.. ഏഴാം നിലയിലാണ് ടെറസ്സ്... ഏഴാം നിലയുടെ അവസാന്‍ പടി കയറി നേരെ ചെന്നത്... ടെറസിലെ ചാരു മതിലില്‍ കയറി... താഴെട്ടുനോക്കി...
ചിന്തയില്‍ ഒന്നേ ഒന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നോള്ളൂ .... ഞാന്‍ എന്തിന് ഇനി ജീവിക്കണം... ?
ഒരു ജീവനില്ലത്ത തൂവ്വല്‍ പോലെ... താഴോട്ട് പതിച്ചാലോ ......................
0 comments:
Post a Comment